Maarten Klein, de hoofdpersoon, realiseert zich dat hij steeds vergeetachtiger wordt. Zijn concentratievermogen wordt steeds kleiner, het lezen gaat hem moeilijk af. Zijn gedachten dwalen steeds af naar vroeger en daar handelt hij ook naar. Plotseling denkt hij dat hij naar een vergadering moet, maar hij heeft kan zijn papieren niet vinden. Toch gaat hij naar de vergadering. Vera, zijn vrouw is niet thuis. Hij kan de sleutels niet vinden en forceert de deur. De plaats waar de vergadering gehouden zou worden is een leegstaand vakantiehuis. Daar realiseert hij na een tijdje dat hij in de war is.
De dokter raadt Vera aan om aan de hand van een fotoalbum de herinneringen van hem te ordenen. Maarten dementeert echter steeds meer. Als Vera weg moet sluit ze alle ramen en deuren, want anders gaat Maarten er vandoor. Hij gaat steeds meer op in zijn jeugdjaren, dan denkt hij vaak dat Vera zijn moeder is. Als het voor Vera niet meer uit te houden is komt er een verzorgster in huis. Hij heeft injecties nodig die hem kalmeren. Hij denkt dat de verzorgster, zijn dochter Kitty is. Op een gegeven moment moet hij naar de kliniek, omdat terwijl hij zonder jas door de duinen wandelt. De vuurtorenwachter die hem oppikt ziet hij aan voor Amerikanen die Nederland komen bevrijden. Na dit incident is de schrijfstijl gelijk aan het aftakelingsproces veranderd. Het zijn dan korte zinnen met veel punten geworden.
Recensie
Hersenschimmen
Hersenschimmen
is geschreven door J.Bernlef. Deze naam was een pseudoniem voor Hendrik Jan
Marsman. Marsman werd geboren op 14 januari 1937. Hij studeerde na de hbs in
Haarlem politieke- en sociale wetenschappen. In 1984 werd hij bekend door zijn
roman ‘Hersenschimmen’. Het boek is verfilmd en in het theater is de
voorstelling over het boek te zien. Bernlef heeft meerdere prijzen in ontvangst
mogen nemen voor zijn boek Hersenschimmen,
waaronder: Mind Book of the Year Award 1988, Diepzee-prijs 1989 en kreeg de
vierde plaats in de verkiezingen voor de beste Nederlandstalige boeken aller
tijden.
Bij
dit boek verwachtte ik een heftig verhaal over dementie. Dit was deels zo:Je maakt eigenlijk mee wat de hoofdpersoon ook meemaakt. Het
lijkt allemaal redelijk normaal voor hem in eerste instantie, maar als lezer
weet je beter. Dat maakt het lezen spannend, ook al kun je redelijk inschatten
hoe het boek zal eindigen. Je merkt namelijk dat de gezondheid van Maarten
achteruit gaat gedurende het boek.
De
schrijver, Bernelf,maakt het zichzelf niet makkelijk en kruipt in het boek in
de huid van de dementerende hoofdpersoon: Maarten Klein, een 71-jarige,
gepensioneerde Nederlander die samen met Vera, zijn vrouw, al vele jaren in de
Verenigde Staten, aan de oostkust in de buurt van Boston, woont. Maarten en
Vera hebben al een 50 jaar lang durend huwelijk waarin zich allerlei
vanzelfsprekende rituelen voordoen. Hij geniet van zijn pensioen en gaat graag
de natuur in met hun hondje Robert. Daarvoor werkte hij bij een international
visserij-organisatie.
Maar dan..
Juist zijn dagelijkse rituelen zorgen voor onrust wanneer Maarten steeds meer vergeet.
Vera spreekt hij steeds vaker aan met ‘moeder’, hij denkt dat hij terug naar
zijn kantoor moet om te werken, hij steelt snoepjes uit de kast, kortom: hij
husselt heden en verleden door elkaar. Hij heeft door dat hij steeds minder grip op
zijn leven krijgt en het wordt erg onrustig in zijn hoofd. Toch kan Maarten zich niet realiseren wat er
met hem aan de hand is.
Bernlef heeft
gekozen voor de ik-vorm. Een dappere keuze naar mijn mening, want hoe schrijf
je vanuit iemand met een geestelijke aftakeling? Hoe een dementerend hoofd er
van binnenuit ziet is voor ons alsnog een onbekende wereld.
Toch is
Bernlef het gelukt een geloofwaardig, maar verwarrend verhaal op papier te
zetten. De lezer bevindt zich als het ware in het hoofd van meneer Klein. Door
de manier van schrijven is het zelfs mogelijk om vanuit het perspectief van
Maarten het verdriet van zijn vrouw te beschrijven: ‘’ ‘’Is pappa al naar kantoor?’’ ‘’Maarten, ik ben het, Vera!’’ ‘’Je
moet niet zo tegen me schreeuwen.’’ Ze verbergt haar gezicht in haar handen.
Waarom is ze nu opeens zo opgewonden? Waarom huilt ze zo hartverscheurend?’’
Het boek
eindigt, zoals je kunt verwachten, in allerlei vage zinnen.
Hersenschimmen
raad ik zeker aan om te lezen. Dementie is iets waar je steeds vaker mee te
maken zult krijgen naarmate je ouder wordt. Dit boek is enorm interessant
geschreven en zet je aan het denken over het leven.
Als Moenen een loverboy uit 2015 zou zijn, zou hij verleiden met de garantie dat hij je het gelukkigste meisje op aarde zou maken. Hij belooft je alles te geven wat je maar wil: mooie schoenen, een mooi huis, kledingkasten vol pracht en praal. Ook belooft hij je eeuwige gezondheid voor jou en je familie.
In je nieuwe huis, wat natuurlijk een villa is, zorgt hij voor al het personeel dat nodig is om het huis te onderhouden, want dat hoeft zijn prinsjes (jij dus) niet zelf te doen. Jouw villa is voorzien van de nieuwste technologieën en een iPhone 6s rosegold mag daar natuurlijk niet in ontbreken. Het droomhuis is gebouwd op het strand met uitzicht over zee. Ook wonen je familie en vrienden in de buurt. Samen met hen, en Moenen natuurlijk, vier je allemaal leuke beachparties (het is uiteraard elke dag heerlijk, 's zomers weer). Je gaat wel gewoon nog naar school, omdat je daar slim genoeg voor bent. Je wordt ingeloot voor de studie die je t meest graag wil doen en wordt heel succesvol in je toekomstige baan. Zo erg is Moenen als loverboy nog niet..
De ik-vertelster Karen van de Made wordt wreed in haar slaap gestoord als ze door haar eetclubvriendin Patricia wordt opgebeld met de mededeling dat er een felle brand woedt in het huis van één van de andere vriendinnen van de eetclub, Babette.
Babette zelf en haar twee kinderen zijn volgens de eerste informatie gered, maar haar man Evert Struyk is spoorloos. Later lijkt hij zelfmoord te hebben gepleegd, waarschijnlijk door het huis in de brand te steken. Alle vriendinnen van de eetclub zijn verbijsterd. Er wordt later ook een brief van Evert gevonden waaruit blijkt dat hij een einde aan zijn leven wilde maken en dat hij zijn gezin wilde meenemen in de ellende. Ze stellen met de eetclub een rouwadvertentie op.
De voorgeschiedenis van Karen wordt daarna in het kort neergezet. Michel en Karen ervaren dat het in Amsterdam steeds onveiliger wordt. Ze besluiten naar een dorp in de omgeving te verhuizen. Omdat Karen een baan heeft, heeft ze minder contacten met nieuwe vrienden of kennissen. De oude kennissen raakt ze kwijt. Via Hanneke krijgt ze een keer een uitnodiging om met haar andere vriendinnen kennis te maken. Ze besluiten een eetclubje op te richten. Ze krijgt later ook een uitnodiging om bij Simon en Patricia een feestje bij te wonen. Die zijn omhooggevallen door het geld. Maar Simon maakt veel indruk op Karen, omdat hij lichamelijk aantrekkelijk is. De meiden gaan ook nog een keer met elkaar naar Portugal, maar tijdens die reis wordt gemeld dat Evert Struyk thuis “door het lint is gegaan.” Het wordt duidelijk dat de vrouwen eigenlijk een stelletje verwende wijven zijn die hun luxe leventje te danken hebben aan de banen van hun echtgenoten. Ze brengen hun tijd door met drinken (meestal te veel), tennissen en roddelen over elkaar. Hanneke Lemstra is binnenhuisarchitecte en zij is min of meer de beste vriendin van Karen.
Op de dag van de begrafenis van Evert gaat Hanneke op de “after party” uit haar dak: ze loopt dronken weg en ze belt haar man Ivo later op om te vertellen dat ze in een hotelletje in Amsterdam zit. Weer later, wanneer Ivo, Hanneke wil ophalen, blijkt dat ze zelfmoord heeft willen plegen door van het balkon van een hotelkamer te springen. Ze is in coma geraakt en ligt in het ziekenhuis. Babette is intussen ingetrokken bij Karen en Michel. Aanvankelijk zou Angela haar onderdak verlenen, maar die ziet daar om bepaalde redenen van af. Waarom ze zo handelt, wordt nog niet meteen bekend gemaakt.
Karen gelooft niet dat Hanneke zelfmoord heeft willen plegen en spreekt haar bange vermoedens uit tegenover Dorien Jager, een clichétype van een lesbische politieagente (wat ze later niet blijkt te zijn). Karen weet namelijk uit het roddelcircuit van de eetclub dat Hanneke en Evert een seksuele verhouding met elkaar hebben gehad en dat Evert die een week voor de brand heeft verbroken.
Intussen merkt de lezer dat Karen zich nog steeds ontzettend voelt aangetrokken door Simon, de voor Don Juan en macho studerende echtgenoot van Patricia, terwijl in haar eigen relatie met Michel de erotische spanning is weggeglipt. Dat kan natuurlijk niet goed blijven gaan.
Wanneer Michel op een avond te veel gedronken heeft en ook Simon niet naar huis kan rijden vanwege zijn alcoholgebruik, hebben Karen en Simon in het schuurtje een snelle, maar heftige en opwindende vrijpartij. De uren ervoor hadden ze innig gedanst. Ze heeft er eigenlijk geen schuldgevoel over en wil de volgende dag het liefst Simon opnieuw zien en met hem vrijen. Met een sms’je neemt hij contact met haar op. Ze gaat opnieuw op zijn avances in, al komt het deze keer niet tot seks.
Intussen hebben de vriendinnen van de eetclub door dat Karen informatie heeft gelekt naar de politie. Angela en Patricia willen daarop niets meer met haar te maken hebben, maar Babette, die sinds de brand met haar zoons bij Karen en Michel inwoont, trekt partij voor Karen. Inmiddels wordt besloten de comateuze toestand waarin Hanneke nog steeds verkeert te beëindigen. De vriendinnen worden op de hoogte gesteld, maar Karen is persona non grata op de begrafenis; toch gaat ze erheen en ze ontmoet hier weer de politieagente Dorien Jager die haar meedeelt dat ze door toedoen van de slimme Simon van de “zaak is gehaald.” Simon blijkt met alle mannen van de vriendinnen een zakelijke relatie te hebben, waarvan hij zelf ook flink beter is geworden. Evert is daarvan slachtoffer geworden; ook Michel loopt aan de leiband van Simon.
Karen heeft weer een ontmoeting met Simon om hem te vertellen dat ze de stiekeme relatie eigenlijk niet meer wil doorzetten, maar Simon heeft teveel macht over haar. Als hij tijdens een autorit wordt opgebeld op twee telefoons tegelijk, merkt Karen dat hij een e-mail van Evert Struyk aan Hanneke in zijn koffertje heeft. Ze weet de uitdraai mee te smokkelen. Het is een e-mail waaruit blijkt dat Evert onmogelijk een week later zelfmoord zou hebben willen plegen.
Er staat in dat hij een zakelijk conflict heeft met Simon en dat hij de verhouding met Hanneke wil verbreken, omdat hij terug wil naar zijn vrouw en kinderen. Intussen hoort Karen van Dorien Jager dat Simon een sluwe zakenman is met gemene trucjes, zo heeft hij o.a. haar vader enige duizenden guldens lichter gemaakt.
Een half jaar later is die aan een hartinfarct overleden. Wanneer ze vertelt van de e-mail, vraagt Dorien het contact met Simon toch nog even in stand te houden om zo de zaak te kunnen oplossen. Karen breekt in op de computer van Hanneke en leest een chatbox waarin ene MO wordt genoemd. Ook staat diens 06-nummer in het bericht. Ze neemt contact op met MO en die vertelt haar van een site waarop MO en Hanneke contact hebben gehad om te praten over hun relatieproblemen. Hanneke vertelde daarin openhartig over de relatie met Evert en over de slechte eigenschappen van diens vrouw Babette, die hem zou terroriseren. Ze zou hem zelfs lichamelijk mishandelen.
Als Karen opnieuw contact zoekt met Angela, hoort ze dat Babette eigenlijk de kwaaie genius van de eetclub is en het met alle mannen doet. Ook bijvoorbeeld met de man van Angela, Kees. Dat was de reden dat ze Babette na de brand niet in haar huis wilde opnemen. Radeloos denkt Karen nu dat Babette het ook op Michel heeft voorzien. Ze is immers nu vaak alleen thuis met hem, wanneer Karen er niet is. Midden in de nacht kan ze niet slapen, ze maakt wat warme melk en ze merkt dat er iemand om het huis sluipt. Wanneer ze een mes heeft gepakt en wil toeslaan, merkt ze dat het Babette is, die haar vertelt dat ze ook niet kon slapen.
Karen heeft nog één laatste afspraak met Simon in het Van der Valk-motel in Akersloot (nabij Alkmaar). Hij wil nog een keer seks met haar. Hij vertelt van zijn zakelijke, half criminele problemen met Evert. Hanneke dreigde die bekend te maken aan de politie. Plotseling wordt er geklopt en Karen krijgt eerst traangas in haar ogen gespoten en daarna een enorme stroomstoot. De dader is Babette, die blind van woede is omdat Simon, met wie ze zelf een seksuele relatie heeft gehad, nu met Karen heeft aangepapt. Hij heeft zelfs in dezelfde kamer met Karen afgesproken als waarin zij vroeger seks hadden. Zelfs Simon is nu bang van haar. Babette draagt Simon op Karen van kant te maken, maar die hervindt zich en slaat Babette met het koffertje van Simon buiten westen. Ook Simon geeft ze een harde klap met zijn koffertje in zijn maag. Daarna belt ze naar Dorien die zich uit veiligheidsoverwegingen in de buurt ophoudt. Ze staat kort daarna op de “stoep” bij Van der Valk en meteen is de dubbele moordzaak opgelost. Babette is namelijk degene die beide moorden heeft gepleegd.
In het slothoofdstuk moet Karen haar overspel met Simon nog opbiechten aan Michel. Er volgen moeilijke maanden, maar ze besluiten te verhuizen. Nog één keer, daags voor haar vertrek, ziet Karen Angela en Patricia, de residuen van de eetclub. Ze draaien hun hoofd om. In haar hoofd heeft Karen nog wel Hanneke zitten, eigenlijk de enige echte vriendin van de eetclub. De andere vriendinnen vallen onder Bredero’s motto “Al sietmen de luy, men kenstse niet” oftewel “ schone schijn”. Ze is blij dat ze die mensen vaarwel kan zeggen.
2. Verwachtingen Bij de eetclub verwachtte ik een beetje een truttig boekje. Ik wist niet zo goed wat ik me erbij voor moest stellen.
3. Thema: thriller: whodunit In het verhaal wordt er twee keer gedacht dat er sprake is van een zelfmoord: Evert die omkomt in zijn eigen huis dat in brand staat en Hanneke die van een balkon gesprongen zou zijn. Maar Karen gaat op onderzoek uit en komt erachter dat Babette Struyk schuldig is aan deze twee dode mensen. Motieven zelfmoord, vriendschap, vreemdgaan, queestemotief, leugens en bedrog, leegheid van het bestaan Zelfmoord De zogenaamde zelfmoorden blijken dus eigenlijk moord te zijn. Babette is de moordenaar. Zij heeft Evert, haar man, en Hanneke om het leven gebracht. Om te zorgen dat ze niet verdacht werd, heeft ze ervoor gezorgd dat het leek alsof Evert en Hanneke zelfmoord gepleegd hadden. Vriendschap In dit boek komt vriendschap erg sterk naar voren: echte en onechte vriendschap. Vijf vriendinnen doen alsof hun leven perfect is en alsof ze zo goed omgaan met elk ander. In werkelijkheid is het één grote schijnheilige boel: De vrouwen roddelen, gaan vreemd met elkaars mannen. Karen valt het meest buiten de boot, omdat ze werk heeft. Karens enige, echte vriendin was Hanneke Lemstra. Babette wil ook Karen vermoorden nadat ze Hanneke vermoord heeft en Karen daarachter gekomen is. Vreemdgaan De vrouwen en hun mannen gaan vreemd met elkaar. Evert Struyk had een verhouding met Hanneke. Simon Vogel had een affaire met Karen van der Made. Babette is vreemdgegaan met Kees Bijlsma. Queestemotief Karen zoekt naar de waarheid die achter de zelfmoorden schuilt. Leugens en bedrog Vreemdgaan neemt liegen en bedriegen met zich mee. Ook pleegt Simon bedrog met zijn zakelijke fraude. Leegheid van het bestaan De vijf ''vriendinnen'' van de eetclub leiden een zeer luxe leven, maar in werkelijkheid hebben ze verder niet echt iets in hun leven. Bijna allemaal zijn ze ongelukkig en zoeken afleiding in het kopen van dure spullen en andermans mannen. Beoordeling Schrijfstijl Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-persoon (Karen) Ik vond het een makkelijk boek om te lezen, dus het is zeker een goed boek om bijvoorbeeld als eerste voor je lijst te lezen. Iemand uit de 3e klas (en misschien zelfs jonger) kan dit boek ook lezen. Door de schrijfstijl vind ik het boek niet erg literair. Citaat Citaat blz 96: “Voor ik in dit dorp woonde, voor ik deze vrienden kende, had dit woord voor mij geen enkele betekenis. Maar er was een nieuwe stem mijn hersenen binnengedrongen, en die stem fluisterde krachtig: ‘Loser. Evert is een loser.’ Het was deze stem die me bang maakte. Wat voor mens was ik in hemelsnaam geworden?” Tijd Het verhaal zelf duurt slechts een paar maanden. Sommige flashbacks zijn van ongeveer 4 jaar terug. Het verhaal is niet chronologisch verteld, doordat het verhaal flashbacks bevat. De hoofdlijn is wel chronologisch. Hoofdstukken 4, 5, 8, 10, 15, 16, 20 en 24 zijn flashbacks. De rest van de hoofdstukken spelen zich af in het heden en sluiten op elkaar aan. Personages
Karen van der Made
Karen van de Made is de hoofdfiguur en de vertelster in dit boek. Ze is getrouwd met Michel Brouwers. Het is een goed geklede vrouw die zich eerst helemaal niet thuis in het dorp waarnaar ze vanuit Amsterdam zijn verhuisd. Later als ze de eetclub hebben, valt ze er altijd ook een beetje buiten. Bijvoorbeeld omdat ze ook nog werkt en de meeste vrouwen van de eetclub dat niet doen. Ze is erg sociaal ingesteld en heeft altijd het beste met andere voor. In het begin is ze wel vrij naïef (zeker in haar overspel met Simon) maar op het laatst na al die vervelende gebeurtenissen wil zij als enige nog maar eerlijk zijn. Ze weet dan ook dat ze niet meer bij de eetclub past. Zij komt op de lezer het meest sympathiek over. Ze is doortastend op zoek naar de waarheid gegaan.
Michel Brouwers
Michel Brouwers is de aardige man van Karen. In de eetclub noemen ze hem een trouwe hond. Hij heeft een goede baan, maar raakt op een gegeven moment een beetje geobsedeerd door de manier van geld verdienen van Simon en dat wil hij ook graag bereiken. Hij heeft zijn huwelijk wat laten versloffen, waardoor Karen naar de “geile Simon” begint te kijken.
Babette Struyk
Babette Struyk is blond, lang en slank, een zonnebanktype, omdat ze altijd een bruine kleur heeft. In het begin heeft iedereen medelijden met haar, omdat haar huis is afgebrand met Evert erin. Zij lijkt een kwetsbare vrouw. Ze komt bij Karen in huis wonen in die is in het begin erg op haar gesteld. Babette vertelt Karen over de geheime relatie tussen Hanneke en Evert en doet net of het Hannekes schuld is. Ten slotte blijkt ze een sluwe vrouw te zijn die uit is om Simon in haar macht te krijgen met wie ze een seksuele relatie heeft gehad. Als zij echter Karen betrapt met Simon, wil ze uit jaloezie wraak nemen op Karen. Dan blijkt later ook dat ze de brand waarbij Evert omgekomen is, zelf heeft aangestoken. Ze heeft ook Hanneke van het balkon geduwd, omdat die de enige was die haar misdaad door had.
Evert Struyk
Evert Struyk was de man van Babette. In het begin van het boek komt hij om bij de brand in hun huis. Hij werd op een moment in zijn leven depressief, maar dat kwam omdat hij fysiek werd mishandeld door Babette. Verder had hij nog een stiekeme verhouding met Hanneke. Zij hield hem een beetje overeind, totdat hun relatie werd ontdekt. Daarna ging het erg slecht met hem. Financieel gezien kan hij het niet bolwerken tegen Simon.
Hanneke Lemstra
Hanneke Lemstra is de eerste vriendin die Karen krijgt in dat dorp. Zij is een hip geklede vrouw met een heel wild karakter: drinkt, dans en gebruikt softdrugs. Zij is getrouwd met Ivo Smit. Ze heeft Karen geïntroduceerd in de eetclub en is de beste vriendin van Karen, tot ze dood gaat. Ze schijnt zelfmoord gepleegd te hebben, maar Karen gelooft daar niet en gaat op onderzoek uit. Hanneke blijkt een affaire met Evert gehad te hebben met Evert en heeft dus een dubbelleven geleid. Ze wilde toch alles kwijt over haar relatie en heeft via Internet een hartsvriendin (MO) gevonden, die ze in haar mails op de hoogte houdt.
Ivo Smit
Ivo Smit is de man van Hanneke. Hij speelt een kleine rol in het boek. Als Hanneke dood gaat, denkt hij dat er inderdaad sprake is van een ongeluk. Hij kan zich niet veel veroorloven in zijn contacten met de politie, omdat hij veel gerommeld heeft met de boekhouding van Simon en Evert, waardoor hij erg rijk is geworden. Zelf weet hij wel heel goed dat het geen ongeluk kon zijn. Hij kiest dan voor de makkelijkste weg en hij geeft Karen de schuld dat zij teveel heeft gepraat tegen Dorien Jager.
Simon Vogel
Simon Vogel is de man van Patricia. Hij is echt stinkend rijk. Hij heeft opvallende felle blauwe ogen en is buitengewoon aantrekkelijk volgens Karen. Hij is niet zo groot en heeft zwart haar en straalt een”onverholen geilheid” uit. De meeste vrouwen kunnen hem niet weerstaan. Hij is erg rijk, maar later blijkt dat hij niet op een eerlijke manier aan dat geld is gekomen. Hij is een “mooi-weer- prater” en hij sleept de rest van de mannen van de eetclub in zijn wereldje in, totdat er problemen komen. Dan blijkt Simon de keiharde zakenman te zijn. Aan het einde van het boek blijkt dat hij eigenlijk maar een heel zielig klein mannetje is, dat bang is voor de waarheid. Hij verandert in de slotscène bij Van der Valk steeds van standpunt.
Patricia Vogel
Patricia Vogel is zijn vrouw en haar bijnaam onder de vrouwen is Patries. Het is een klein en slank vrouwtje met krullend haar. Ze weet niet echt veel van alle buitenechtelijke relaties die Simon heeft, want ze is redelijk naïef. Haar gaat het meer om het geld dat ze te besteden heeft. Ze koopt heel dure kleren en horloges, want het is toch Simons geld. Aan het einde van het boek is ze nog steeds niet zoveel van instelling veranderd. Ze blijft erg naïef en kiest meestal de makkelijkste weg.
Angela Bijlsma
Angela Bijlsma is een donkerharige, mollige vrouw. Zij is getrouwd met Kees Bijlsma. Zij speelt niet zo’n grote rol in het verhaal. Zij wil haar eigen problemen niet onder ogen zien. Babette is enkele keren met haar man Kees naar bed zijn geweest, maar daar heeft ze verder nooit over gepraat, omdat dat te veel roddels zou kunnen veroorzaken. Imiteert graag de anderen wat koopgedrag betreft: ze koopt ook de kleren die Patries heeft aangeschaft. Zij en Patries horen het meest bij elkaar vanwege hun lege bestaan.
Kees Bijlsma
Kees Bijlsma is de man van Angela. Hij speelt slechts een ondergeschikte rol in het boek. Zijn karakter wordt verder ook niet beschreven, behalve dat hij een “womanizer “ is en dus beter met vrouwen dan met mannen kan opschieten.
Dorien Jager
Dorien Jager is de agente die zich bezighoudt met de dood van Hanneke en Evert. Ze is mollig met kort borstelig haar. Ze wordt beschreven als een lesbienne, maar dat blijkt later onjuist te zijn. Ze had namelijk een vriend. In het begin denkt Karen dat ze iets tegen hen heeft en dat ze Simon wil aanpakken. Later gaat Karen met haar praten en als Karen bijna wordt vermoord door Babette, is Dorien haar reddende engel. Dorien bleek het wel de hele tijd bij het rechte end te hebben gehad. Eigenlijk is het later een erg aardige vrouw, maar ze is verbitterd geweest omdat Simon haar vader veel geld afhandig heeft gemaakt. Wel is ze het prototype van een agente.
Eindoordeel In mijn verwachtingen schreef ik dat ik een beetje een truttig boek verwachtte ivm de titel. Het boek was alles behalve wat ik verwacht had: er zat spanning in, raadsels en onbeantwoorde vragen. Ondanks dat het boek vlot las, vond ik het niet erg literair geschreven in vergelijking met de andere boeken die ik tot nu toe heb gelezen. Het is echt een vrij simpel boek dat je ook al in het begin van de onderbouw kunt lezen. Dit alles maakt het voor mij niet echt een geweldig boek om op mijn leeslijst te zetten, maar ik doe het toch. Op die manier kan ik vertellen wat mij niet aanspreekt aan ''de Eetclub''.
IJstijd - Maartje Wortel Aantal pagina's: 256 pagina's 1e druk: januari 2007
Psychologische roman
Dit boek heb ik in de zomervakantie 2015 gelezen. Samenvatting (gedurende dat ik het boek las, hield ik mijn ''samenvatting'' bij in een notitie in mijn telefoon)
Hoofdpersoon: James
Ex-vriendin: Marie
Kat uit Hotel Arena (****): Zieck III
Vrouw uitgeverij: Monica
James' vroegere oppas: Miranda
Miranda's vriend: Remco (James heeft hem nooit
gezien. Miranda heeft alleen foto's laten zien)
Marie's moeder (Francis) is astroloog, haar vader (Theo) freelancefilosoof.
Ze heeft tweelingbroers.
James' vrienden: Joep en Mike
Chuck Palahniuk: een schrijver die hij ontmoet op
een lezing van hem. Chuck mag James heel erg. Hij wil zelfs met hem afspreken.
Ze spreken af in een kroeg en worden dronken. Later komt Chuck naar James'
hostel waar James hem vertelt over alles met Marie en daarna pijpt Chuck James.
James beeldt zich in alsof het Monica is en het voelt geweldig.
Irmgard: Zweeds privé-eiland
Verteltijd: 8 weken?
Vertelde tijd: jaren (ongeveer 30), ook vanaf
zijn jeugd enzo
James lijdt een luxe maar heel eenzaam leven. Hij heeft 2 vrienden (Joep
werkt op een advocatenkantoor & Mike is timmerman. Met hen luistert hij
naar HipHop muziek). Zijn moeder betaalt zijn dure hotels en eten voor hem. Hij
woont in hotels, Viersterren. Zijn vader en grootvader hebben in meerdere
oorlogen in dienst gezeten en wonen nu samen de helft van het jaar op
Hawaï.
Het boek wordt verteld vanuit de ik-persoon. Marie heeft hem verlaten en
gedurende het boek vertelt James over hoe hij haar leerde kennen en wat ze
deden en alles alsof het op dit moment gebeurt.
Monica (een onbekende vrouw voor James) belt opeens met de vraag of James
een boek wil schrijven. James snapt er niet zoveel van 'waarom zou hij een boek
moeten schrijven?' Uiteindelijk zegt hij dat hij het doet. Monica vraagt hem of
het echt waar is. James zegt dat het echt waar is, ook al weet hij niet waar ze
het over heeft.
Marie heeft hij leren kennen onder het afdakje van een school waar hij
stond te schuilen nadat hij was weggegaan bij een praatgroep (hij voelt zich
nogal alleen alsof zijn leven geen zin heeft aangezien hij toch niks betekent
voor iemand). In die praatgroep (in de gymzaal bij het Sarphatiapark) zat een
man die zei dat alles achter glas zit. James vindt Marie prachtig, alles
aan haar is mooi.
Tussen de stukken waarin je de ontmoeting en belevenissen leest over James
en Marie, staan ook dingen hoe het uiteindelijk stuk liep (blz62: 'maar ik raad
opnieuw: "wat drinken in het café? Zeg ik. "Ik dacht dat je her nooit
zou vragen" zegt Marie. (Later zegt ze: "her is je te gemakkelijk
gemaakt, ik ben gewoon met je meegegaan." En ik zeg: "wat zegt dat
dan over jou?" Maar daar krijg ik geen antwoord op.))
Alles wordt in de tegenwoordige tijd verteld, ook de dingen van vroeger
(van hem en Marie). Zo lijkt het dus alsof het momenteel gebeurt. Zijn oppas
zei vroeger dat hij niet telkens in de tegenwoordige tijd moest praten, omdat
dat incorrect is.
James neemt Zieck III mee wanneer hij hotel Arena (****) verlaat. Hij heeft
tegen zijn moeder gezegd dat ze geen geld meer van haar wil. Hij slaapt in
Stayokay-hostel in Amsterdam-Oost. En het is uiteindelijk de bedoeling dat hij
zijn inkomsten gaat verdienen als schrijver.
Als hij terugkijkt op z'n relatie met Marie denkt hij dat het mis is gegaan
toen hij met het verkeerde antwoord kwam. "Ik moet Marie omschrijven zoals
zij zichzelf ziet, want aan haar eigen oordeel heeft ze niet genoeg. Iemand
moet her bevestigen, zoals je bij een misdaad een dader aan moet wijzen op het
politiebureau. Het maakt uiteindelijk niet uit wie de dader is, maar er moet
een persoon zijn die de schuld draagt." (blz 132)
Marie eet altijd erg weinig. Ze vertelt aan James (tijdens een etentje in
Restaurant Pompstation in Amsterdam-Oost. James eet een biefstuk en Marie een
salade "omdat dat wel zo gezellig is") dat ze abortus heeft laten
plegen omdat haar toenmalige vriend (die ze de steward noemt) het kind niet
wilde, ze liet zich overhalen om het kindje weg te halen ook al was ze al een
paar maanden zwanger. Na de abortus moest ze drie uur rusten waarna haar vriend
haar oppikte in de grijze Renault Twingo. Hij zei dat hij een verrassing voor
haar had als ze thuis kwam. Het waren 2 biefstukken, om aan te sterken. Marie
at ze allebei op en sindsdien eet ze heel weinig. Omdat ze zich schuldig voelt
dat ze haar kindje heeft weg laten halen. James biedt haar een stukje van zijn
biefstuk aan. Ze weigert. James vraagt of ze t dan voor hem wil doen.
Uiteindelijk steekt ze het stuk vlees in haar mond. Maar daarna gaat het
weer bergafwaarts.
James zegt dat hij zich schuldig voelt tegenover zijn vader, "alsof
het mis is gegaan toen hij mijn heeft gekregen. Mijn moeder zegt: dankzij jou
ziet je vader dat het leven gewoon doorgaat, dat er een nu bestaat" (140)
James heeft 2 korte verhalen geschreven in een restaurantje. Chuck
Palahniuk vindt ze geweldig. Hij mailt ze naar Monica en vraagt haar om wat
geld omdat zijn geld opraakt want zijn moeder geeft hem geen geld meer nadat
hij dat gevraagd heeft. (Zijn verhalen heten Hetflatgebouw en ZwarteKoffie)
"Je moet ervoor zorgen day je het glas van de ander breekt, als is er
dan tegelijkertijd ook altijd jets kapot." & "De eerste keer dat
ik haar zag zei ze; ik wil alles voor 1x doen en er dan voor altijd vanaf zijn.
Ik wist niet dat ze het letterlijk bedoelde." (184)
In zijn mail aan Monica gebruikt hij voor het eerst de verleden tijd.
Marie wil graag naar Zweden, wonen op een onbewoond eiland dat is haar droom.
James lijkt t niets, maar dat zegt hij niet want hij wil haar niet ongelukkig
maken. Hij heeft genoeg geld dus koopt hij voor haar een eiland (Irmgard). Er
staat een huis op, 2 boten, een vijver met vissen. Het is winter en alles is
bevroren. De vorige eigenaar vernoemde het eiland naar zijn moeder. Zijn vrouw
is verdronken op 63-jarige leeftijd. James vindt het helemaal geweldig tot zijn
verbazing. Marie niet. Ze sport steeds meer en wordt steeds onzekerder. James
besluit niks van haar eet- & sportgedrag te zeggen en haar te Laten. Later
verwijt Marie dit hem. Marie is jaloers op James omdat hij wel in staar is HAAR
droom te leven (leven op het Zweedse eiland). Na twee weken(?) vertrekt Marie
zonder iets te zeggen van het eiland. Ze wordt door Alexander (makelaar)
opgehaald met zijn helikopter. Alexander bracht ook altijd de spullen die de
mensen nodig hadden op hun privé-eilanden (als boeken, boodschappen etc)
Mening
Over dit boek ben ik erg enthousiast! Het is vlot geschreven: niet te moeilijk, niet te makkelijk, niet te lang, niet te kort. Ik heb mijn vader dit boek aangeraden, en hij heeft het diezelfde vakantie nog gelezen. Ook hij vond het een goed boek! Het is een vrij nieuw boek en dit maakt het leuk omdat alles daardoor zeer realistisch is. Alles is goed in te beeld omdat wij in dezelfde tijd leven. Ook is het apart om te lezen hoe de hoofdpersoon omgaat met de anorexia van zijn vriendin, hoe hij een luizenleventje leidt, maar toch niet erg gelukkig schijnt te zijn
Dit boek heb ik in de zomervakantie gelezen (2015).
Samenvatting (belangrijkste punten die ik in een notitie in mijn telefoon heb bijgehouden terwijl ik het boek las)
Je beleeft t verhaal vanuit Maarten 'ik-persoon'
Hij heeft Alzheimer, dit wordt niet zo gezegd. Want Maarten weet dat zelf
niet. Hij begrijpt niet zo hoe hij bepaalde dingen vergeten is 'dat je
plotseling zo lis kan slaan van de meest alledaagse handelingen verontrust me'
Vera had hem meermaals gevraagd om hout te halen, maar dit was hij
vergeten.
Hij vraagt zich af waar de kinderen buiten zijn, maar het is zondag.
Wanneer het 15:00 is, denkt hij dat t ochtend is. Op het moment dat
het donker is buiten, vergeet hij dat het dezelfde dag is en verwacht hij dat t
elk moment buiten licht kan worden.
Er ligt n boek op tafel met dat hij zogenaamd nog nooit gezien heeft. In t
boek zit n buskaartje. Op blz 11-12 "ik pak het boek van her
haatdragendheid en sla het open opde plaats waar ik gister gebleven ben"
Maarten denkt terug aan zijn basisschooltijd, hoe hij snippers maakte uit
papier. De kleurloos stond in een aparte ruimte bovenop n kast. Vera vraagt
Maarten wat hij bovenop de wc doet als hij probeert iets van de bovenste plank
probeert te pakken.
Vera zegt dat ze pizza eten, zondag is pizzadag. Als de pizza uit de oven
komt zegt Maarten verrast 'pizza'
Tijdens het eten vertelt Vera over Rome en de fontein waaraan ze pizza
aten, dit weet Maarten niet meer maar zegt dat niet tegen Vera.
Maarten kan aan niets anders denken dan dan de verdwenen herinneringen en
durft niet aan vroeger te denken. Ook durft hij het niet tegen Vera te
zeggen.
Vera vraagt of hij zich wil scheren. Hij loopt naar boven (waar ze al jaren
niet meer komen) en vraagt zich af wat ie ook alweer moest doen?: 'hout halen!'
(<-Bevel van Vera een dag eerder)
Maarten ging naar n 'vergadering' dacht hij zelf, maar hij ging daar al 4
jaar lang niet meer heen. Vera is naar de dokter voor hem geweest en heeft
pillen voor s nachts meegekregen. "Om iets te zien moet je eerst iets
kunnen herkennen. Zinder herinnering kun je alleen maar kijken. Dan glijdt de
wereld spoorloos door je heen (onthoud dit nu goed, want zo kun je Vera veel
verklaren)"
'Our man in Havana' is de titel van n boek dat steeds terugkeert in het
verhaal. Maarten heeft het zelf gekocht maar dat weet hij niet meer. Elke keer
als hij t boek ziet liggen weet ie niet hoe hij eraan komt.
Maarten z'n tweetaligheid zakt ook weg. Naar Engelse woorden moet hij
steeds meer zoeken. Ook draait ie begrippen wel eens om (vast -> los).
"Misschien heb ik wel Een heel lichte beroerte gehad"
Maarten ziet z'n eigen huis aan voor t huis van zijn vader. Vera zei dat ze
wegging en later vindt Maarten het vreemd dat ze (zogenaamd dus) niet heeft
gezegd dat ze wegging.
De dokter komt en wil Maarten een injectie geven, Maarten slaat deze weg en
loopt de kamer uit. Hij ziet de injectie aan als n object uit de oorlog. Later
komt hij weer binnen en ziet de dokter staan ook al weet hij niet wie het is.
Vera zegt dat hij z'n mouw moet opstropen. Maarten denkt dat hij vloeibaar
voedsel krijgt door de spuit in deze barre tijden van oorlog.
Vera noemt hij steeds vaker 'moeder'.
Hij denkt steeds vaker dat hij nog jong is en dat ie zachtjes moet doen
omdat hij anders z'n ouders wakker maakt. Ook denkt hij soms dat het nog oorlog
is. Vera verwart hij steeds meer met een jeugdliefde, zijn moeder of gewoon een
vrouw die hij helemaal niet kent. Als Vera zegt dat ze weggaat en er iemand op
hem past omdat het gevaarlijk is alleen in huis. Denkt Maarten "ik wist
wel dat er iets mis was met dit huis"
Verwachtingen Bij dit boek verwachtte ik een heftig verhaal over dementie. Dit was deels zo:Je maakt eigenlijk mee wat de hoofdpersoon ook meemaakt. Het lijkt allemaal redelijk normaal voor hem in eerste instantie, maar als lezer weet je beter. Dat maakt het lezen spannend, ook al kun je redelijk inschatten hoe het boek zal eindigen. Je merkt namelijk dat de gezondheid van Maarten achteruit gaat gedurende het boek. Dementie is iets waar je steeds vaker mee te maken zult krijgen naarmate je ouder wordt. De kans bestaat dat je opa en/of oma eraan gaat lijden en misschien over een aantal jaar je eigen ouders. Het boek werd mij door mevrouw Mijnsbergen aangeraden, dus ik had best hoge verwachtingen bij het boek. Ik las het minder snel uit dan ik hoopte, maar ik blijf erbij dat ik het een interessant boek vond om te lezen.
3. Thema en motieven:
Thema: Het belangrijkste thema is dementie. Daarbij zijn ook nog andere thema's die een rol spelen als: problemen, ouderdom, liefdesrelatie, ziekte van alzheimer.
Een belangrijk motief is de baan van Maarten (hoofdpersoon): notulist bij het IMCO (Intergovernmental Maritime Consultative Organisation). Tijdens zijn dementie krijgt hij vaak het idee dat hij naar zijn werk moet, voor bijvoorbeeld een vergadering. Maar Maarten werkt daar al jaren niet meer.
Ook komt de haat voor de winter door Maarten erg sterk naar voren. Door de sneeuw gaat alles op elkaar lijken en kan hij dingen moeilijk uit elkaar houden.
Lijdmotieven- de liefde tussen Maarten en Vera - de angst, woede, wanhopigheid en het verdriet van Maarten - het verdriet en de machteloosheid van Vera
4. Beoordeling
Schrijfstijl:
Het verhaal wordt geschreven vanuit de ik-persoon (betreft Maarten).
Uit de manier waarop hij praat en denkt valt af te leiden dat hij dementeert.
Citaat:
''Dat je plotseling zo los kan slaan van de meest alledaagse handelingen verontrust me. Ik heb er geen verklaring voor.''
Vera heeft hem de opdracht gegeven om de pizza 10 minuten in de oven te zetten en deze er vervolgens na die 10 minuten eruit te halen. Als de 10 minuten voorbij zijn, weet Maarten niet wat hij doen moet. Vera had hem verteld dat ze pizza aten, maar op het moment dat Vera de pizza uit de oven haalt, zegt hij verrast: ''Pizza!!''
Ik heb dit citaat gekozen omdat dit kenmerkend is voor zijn dementie.
Tijd:
Het verhaal is verteld in chronologische volgorde. Het begint op een winterse morgen en eindigt op een zaterdagmiddag de week erna. De vertelde tijd is ongeveer 65 jaar door de vele flashbacks. Maar je maakt slechts een week mee waarin dit verhaal geschreven wordt.
Personages:
Hoofdpersoon: Maarten
Zijn vrouw: Vera
Kinderen: Kitty & Fred
Hond: Robert
William Cheever: jongen die wel eens klusjes komt doen. Zijn hond heet Kitty
Dit boek heb ik in de 3e periode van klas 4 gelezen. Samen met Sanne Brouwer en Cédric Terwel hebben wij als verwerkingsopdracht een trailer gemaakt over Alleen Maar Nette Mensen. https://www.youtube.com/watch?v=BofXcUDDAjE
Samenvatting (scholieren.com)
Proloog In de proloog wordt een dialoog gegeven van een ontmoeting tussen David en Rowanda. Haar naam staat afgebeeld op haar gouden tanden in haar gebit en het is een flitsende kennismaking. David valt voor negerinnen met grote borsten en dikke billen. Het volgende hoofdstukje is een bladzijde uit het dagboek van David waarin hij zijn opvatting geeft over de multiculturele samenvatting. Daarin wordt beweerd dat de ene bevolkingsgroep zich steeds afzet tegen de andere bevolkingsgroep en dat de eigenaardigheden van die bevolkingsgroepen afhankelijk zijn van wie er naar hen kijkt.
Februari David Samuels is een 21-jarige zoon van een programmamaker bij de Nederlandse televisie. Ze wonen in Oud-Zuid in Amsterdam en behoren tot de incrowd van de intelligentsia. David heeft drie jaar geleden zijn gymnasiumopleiding voltooid aan het Barleus in Amsterdam. Daar heeft hij ook Naomi leren kennen, een heel aardig meisje met wie hij al jaren verkering heeft. Het is ook het enige meisje met wie hij seks heeft gehad. Zijn vrienden zijn Bas en Daan met hun andere klasgenoten Esther en Annet. Die zijn allemaal braaf aan de studie gegaan, maar David is zoekende naar de zin van zijn bestaan sinds hij het gymnasiumdiploma op zak heeft. Het is het afgelopen jaar dan ook slecht gegaan in zijn relatie met Naomi. De spanning is er van af en het jonge stel komt nauwelijks meer tot seksuele prestaties. Toch blijft ze hem vaak lieve sms-jes sturen.
Zijn ouders die graag groot doen met hun vriendenkring, besluiten dat David maar eens wat moet gaan doen en vertellen in het openbaar dat hij met een bevriende dokter Bornstein moet gaan praten.. In deel 1 worden nu steeds enkele verhaaldraden door elkaar verteld: de kennismaking van David met de wereld van Rowanda, de negerin Queen uit de Bijlmer, de tanende relatie in het nabije verleden met Naomi en zijn bezoeken aan dokter Bornstein. David is joods (over het joodse verleden van zijn voorouders die in Auschwitz zijn omgekomen wordt later nog wel iets verteld) maar ziet er Marokkaans uit. Op straat wordt hij dan ook voor een Marokkaan aangezien en hij moet derhalve steeds uitleggen dat hij een “witteman is”. Met een oude negervriend van het gymnasium regelt hij dat hij een negerinnendisco in Amsterdam bezoekt. Daar komen vrijwel nooit witte jongens.
De negerin Rowanda die hij ontmoet, is flink geschapen mag je wel zeggen. Ze is ook heel donker en heeft een breed achterwerk. Ook heeft ze maat 95 F van haar BH-cup. Hij moet namelijk haar nieuwe BH betalen als hij wat met haar wil, want het aanraken van haar lichaamsdelen betekent toch wel het betalen van wat euro’s. Het lijkt er dus best wel op dat Rowanda profiteert van het rijkeluiszoontje David. Hij heeft naar haar maatstaven gemeten ook maar een kleine piemel en dat vergroot zijn zelfvertrouwen niet. En van orale seks (tenminste pijpen) houdt ze ook niet: hij moet haar wel likken, want daar houden Surinaamse mannen weer niet van. Bovendien weet hij meteen wel dat hij in een Surinaams gezin is binnengekomen. Hij heeft te maken met de broer en moeder van Rowanda die zich ook overal mee bemoeien. De broertjes en neven houden er ook een dubbele moraal op na: ze hebben allemaal vriendinnen of vrouwen, maar “playeren” er lustig op los en vertellen die verhalen ook nog aan elkaar. David wil een echte negerin en geen bounty (dat is een negerin van buiten maar een blanke van binnen) en Rowanda lijkt wel in aanmerking te komen voor het type van die echte negerin. In zijn dagboek noemt hij dat de vrouw met de dikke gouden Sherida-ketting om haar nek, maar wel intellectueel is.
Het koppel levert wel problemen op, want als ze gaan winkelen in de PC Hoofstraat moeten ze hun tas laten doorzoeken en wanneer ze ’s avonds samen naar een leuke club willen gaan, worden ze geweigerd onder het motto dat er geen plaats is voor hen tijdens een besloten avond.
Maart In dit deel worden beide families met elkaar in aanraking gebracht. Eerst gaat Rowanda (voor Davids moeder steeds Rawana) op bezoek bij de familie in Oud-Zuid. Het is duidelijk dat de dikke Surinaamse helemaal niet past in de kring van de Samuels. Ze valt dan ook aardig uit de toon. Ook haar vragen naar de beroepen van de kennissen die allemaal denken dat ze beroemd zijn, worden niet op prijs gesteld. Omgekeerd is de situatie humoristisch wanneer Davids ouders een bezoek brengen aan de Bijlmer en geconfronteerd worden met het eenvoudige gezin waarin Rowanda is voortgekomen. In de auto op weg naar huis is het dan ook aardig stil. De meegebrachte champagne was duurder dan het totale eten, merkt Davids vader wel op. Neef Ryan van Rowanda nodigt David uit een keer mee te gaan stappen. Wanneer David zegt dat hij niet weet of Rowanda dat goed vindt, begint Ryan te lachen. Dat moet je helemaal niet vragen, vindt hij. Ze gaan stappen en ze ontmoeten natuurlijk andere zwarte meisjes. Wanneer David op het punt staat een Antilliaans meisje te versieren, komt Rowanda met haar nichtje binnen. Ze maakt een scène en vertrekt. Wanneer hij enkele dagen later opbelt, wil ze niets meer met hem te maken hebben. (De vraag die bij de lezer kan opkomen is, of het niet allemaal doorgestoken kaart van de Surinaamse familie is )
David beproeft zijn geluk daarna op etnodatingsites en krijgt contact met ene Lady Soul, met wie hij een afspraak maakt. Wanneer hij deze Muriel later ontmoet, blijkt ze wel heel grote borsten (maar 95 G)te hebben, maar verder is ze heel klein en intelligent is ze ook al niet. Wanneer hij bij het vrijen een condoom moet gebruiken, gaat het mis. Hij heeft een slappe gekregen.
Tussendoor heeft de lezer een aantal korte flitsen gekregen van een nacht in een yacuzzisuite van een hotel bij Schiphol waar Naomi en David proberen om weer wat dichter bij elkaar te komen. Het is vlak voor kerst: ze praten over hun relatie, gaan uiteraard in bad maar tot seks komt het niet meer. Het lijkt alsof hun relatie altijd vast heeft gelegen in een schema van 18 jaar maar dat ze het daarna niet meer hebben geweten. Kort daarop vieren ze met elkaar Kerstfeest. De eerste dag bij Davids ouders en de tweede dag bij Naomi’s ouders. Het zijn geen flitsende dagen. Wel geven ze elkaar nog mooie cadeautjes, maar er zit goed de klad in wat hun relatie betreft. Dat komt voornamelijk door de houding van David, maar Naomi wil hem wel de tijd geven om na te denken. Intussen probeert ze hem te stimuleren een studie op te pakken.
David bezoekt Rowanda nog een keer, maar ze weet nog niet of ze met de verkering verder wil gaan. Ze wil immers geen liegman en David blijkt nu ook gelogen te hebben. Ryan gaat met David shoppen en dan ziet hij een zwart vrouwtje dat hij kent, voorbijkomen: hij maakt een afspraak om in de kelderbox van haar appartement seks met hen beiden te hebben. En dat gebeurt. Wel moeten ze een condoom gebruiken. Wanneer Ryan Isidra heeft “gepakt”, wordt David door haar oraal bevredigd. Hij schaamt zich kort daarna wel. Maar in de dagen erna probeert hij het met wisselend succes steeds met zwarte vrouwen aan te leggen. Dat komt hem ook op een afstraffing te staan, waarbij zijn gezicht verbouwd wordt, wanneer hij in een bar Almede probeert te versieren; een man die hij als Scarface betitelt, lijkt daar niet zo van gediend te zijn. Hij moet zich onder behandeling stellen van Spoedeisende Hulp en ontmoet daar o.a. zijn oud-klasgenootje Esther die daar als co-assistent loopt. Ze heeft het verder geschopt dan hij. In de tussentijd is er veel MSN- en smsverkeer. Naomi blijft steeds lieve berichtjes sturen en van andere vrouwen krijgt hij regelmatig uitnodigingen om seks te hebben. Wanneer zijn moeder een keer naar salsales gaat, moet hij met zijn vader een maaltijd klaarmaken. Bij Albert Hein ontmoeten ze een aardig Marokkaans meisje Naima, dat hem vraagt hoe hij aan de verwondingen in zijn gezicht komt. Hij is tegen een deur gelopen, antwoordt hij.
Van Bas hoort hij dat er ook in Memphis Tennessee grote negerinnen lopen die misschien wel intelligent zijn. Via weer een gesprek met dokter Borstein neemt hij een besluit om naar Amerika te gaan. Maar eerst maakt hij nog een avondje “ploegendienst” mee. Ryan wordt gebeld door een van zijn vrienden met de mededeling dat ze een Antilliaanse vrouw hebben gevonden die het bereid is met hen allen te doen. Er volgt dan een vrij onsmakelijk avontuur waarbij vijf mannen seks hebben in ploegendienst (dat wil zeggen ze lossen elkaar af) De vrouw (Juchi) wil het eigenlijk alleen liever niet met die “Marokkaan”doen (dat is David) maar aan het einde van de ploegendienst mag hij toch ook. David bedankt voor “de eer”.
April David vertelt eerst zijn ouders en later Naomi via MSN dat hij naar Amerika gaat om tot bezinning te komen. Naomi geeft aan dat het oke is en dat hij maar goed moet nadenken. Tegen Bas vertelt hij dat hij op seksvakantie gaat. In Memphis beleeft hij inderdaad heel gemakkelijk seksavonturen, maar net als in Amsterdam moet hij er wel steeds voor betalen. Zo moet hij voor het “gebruik” van het negerinnetje LaShondra 50 dollar betalen, zodat ze haar nagels kan laten doen. Ook mag hij een club mee met het meisje met de grootste borsten (Diamond) die hem wel voor 20 dollar “een blow job” aanbiedt. Maar uiteindelijk praten ze slechts met elkaar: David vertelt haar over Naomi die hij nu weer begint te waarderen. Wanneer hij later in de bar andere mannen met de hoeren bezig ziet, schaamt hij zich voor dat gedrag.
Wanneer hij contact met Bas onderhoudt via MSN, begeeft zijn computer het. Een iets oudere zwarte vrouw Rosalyn vraagt of ze hem kan helpen: ze is lerares op de universiteit en dus wel intellectueel. Ze nodigt hem uit om naar musea te gaan en ze praten over literatuur en het leven. Wat wil je met je toekomst?, vraagt ze hem. Hij begint inderdaad na te denken. Wanneer ze gaan shoppen koopt hij allerlei dingen voor Naomi (een boek, pumps van Calvin Klein die ze ooit op Tenerife was kwijtgeraakt, en hij laat een gouden armband maken met de namen van Naomi en David) dat belooft dus wat goeds. Hij belt met Borstein om hem te zeggen dat hij een zwarte intellectuele vrouw heeft gevonden, maar dat die eigenlijk net zo is als een witte intellectuele vrouw. Dan kan hij net zo goed met Naomi zijn, vindt hij. En een domme, zwarte vrouw alleen voor de begeerte, wil hij ook niet meer.
Hij neemt het vliegtuig terug. Tijdens de vlucht ontstaat nog een humoristische situatie, wanneer het Nederlandse stel dat naast hem zit, denkt dat hij een Marokkaan is. Zodra hij iets verdachts in de zin heeft, zullen ze niet schromen in te grijpen, want ze verdenken hem een terrorist te zijn. Ook bij deze Nederlanders hoort hij dus niet. Thuisgekomen zit hij op MSN, wanneer Bas een vervelende mededeling voor hem heeft: Naomi is sinds kort bevriend met Daan. Dat is een dreun in zijn gezicht: hij was er immers in Amerika achter gekomen dat hij beter terug kon gaan naar Naomi. Het welkomstfeestje van zijn moeder mislukt dan ook. Daan geeft in een telefoongesprek aan dat David er zelf voor heeft gekozen. Van Ryan hoort hij dat ook Rowanda een andere kerel heeft. Naomi belt hem nog wel op en zegt dat nu eenmaal alles zo gelopen is. Ze vindt het jammer voor David maar ze moet verder in haar leven. Wanneer hij bij haar moeder aanbelt, wordt hij niet meer toegelaten.
Het wordt dertig april en David ziet hoe de koninklijke familie Amsterdam aandoet. Wanneer hij ziet dat Willem-Alexander (40 jaar oud) zich in een jute zak hijst om te gaan zaklopen, beseft hij dat hij niet bij dat land wil horen. Niemand accepteert David beseft hij: hij voelt zich geen Nederlander, Rowanda en Naomi willen hem niet meer. Alleen Marokkanen mijden hem niet. Hij moet maar Marokkaan worden.
Terug van het Museumplein ziet hij een mooi meisje lopen. Het blijkt Naima van Albert Hein te zijn. Hij spreekt haar aan. Ze is weliswaar Marokkaanse maar uit Casablanca, waarmee ze wil aangeven dat ze wel ontwikkeld zijn en ook in een betere buurt wonen. Ze praten over eten, maar voordat hij bij haar thuis mag komen eten, zijn er nog heel wat rituelen af te werken.
Mening
Dit boek heb ik snel uitgelezen omdat ik het vlot vond lezen. Het taalgebruik is niet te lastig. Ik vond het boek erg interessant omdat het je heel erg aan het denken zet en het de keiharde waarheid beschrijft waar wij ons eigenlijk nooit bewust van zijn: We leven in een wereld waarin in discriminatie een no-go is, maar ondertussen hebben we vaak toch vooroordelen over allochtonen. Wat grappig om te lezen is, is bijvoorbeeld dat de Marokkanen boos zijn op de Turken, omdat de Turken de Marokkanen een slechte reputatie bezorgen.
Ik weet niet in hoeverre ik dit een literair boek vind in vergelijking tot wat ik nog meer gelezen heb...
