Maandag 23 februari 2014
Lief dagboek,
Ik heb gisteren toch zo iets raars meegemaakt. Gisteravond werd ik namelijk door éne rechercheur, Lambert genaamd, gebeld. Hij vroeg of ik een gesprek met hem wilde voeren. Ik had echt totaal geen idee waar dit gesprek over zou kunnen gaan. Ik was zó zenuwachtig vreselijk zenuwachtig. Wat had ik fout gedaan?! Uiteindelijk bleken deze zenuwen er niet voor niets te zijn geweest, want Jenny, een vrouw die een goede vriend van Thomas scheen te zijn, was die avond ervoor verdwenen. En desalniettemin beweert een getuige dat hij Thomas en Jenny gezamenlijk naar binnen heeft zien gaan. Vervolgens kwam volgens hem Thomas alleen naar buiten. Ik schrok me te pletter. Mijn Thomas, de jongen die geen eens een vlieg kwaad durft te doen, mijn man? Nee dat kan toch niet? Dat hoort toch niet? Ik kan het nog steeds niet geloven. Na het gesprek met de rechercheur ben ik meteen naar bed gegaan. Ik wilde namelijk niet geconfronteerd worden met Thomas wanneer deze thuis zou komen. Ik ben hier nog niet klaar voor. Ook wil ik met hem hier niet over praten. Ik wil er eerst meer over weten. Hopelijk komt alles goed..
Veel liefs,
Leonie.
Woensdag 25 februai 2014
Lief dagboek,
Sorry dat ik gisteren niet geschreven heb, maar ik heb een drukke dag gehad. Nadat ik bericht was door rechercheur Lambert ben ik de volgende ochtend vroeg uit de veren gegaan. Ik was vastbesloten om meer informatie op te gaan doen. Het waren immers geruchten. Ik wilde het gewoon zeker weten of Thomas het gedaan had of niet. Wie weet is hij wel onschuldig, en is er helemaal niks aan de hand. Die ochtend herinnerde ik mij iets belangrijks. De rechercheur vertelde mij dat Thomas voor het laatst was gezien met Jenny in een laboratorium. In de studententijd van Thomas heeft hij samen met zijn studentenvereniging een filmpje gemaakt. Het ging over een moord in een laboratorium. Een vrouw was hier vermoord en op sterk water gezet tussen de zeekoeien. Maar het probleem was dat je gewoon geen verschil zag tussen de zeekoeien en de vrouw. Het leken allemaal dode vrouwen! Of waren het nu zeekoeien? Achja, hoe dan ook, bracht dit mij op het idee om dit oude filmpje op te zoeken. Bij dit filmpje vond ik een boekje met daarin notities gemaakt over dat zeekoeien van afstand op mensen lijken. Ik werd toen zo nieuwsgierig dat ik besloot om naar het laboratorium te gaan. Toen ik eenmaal binnen was schrok ik van elke zeekoe die ik zag. Door het troebele water leken ze namelijk heel erg op de mens. Toen ik bij de laatste pot aankwam, zag ik een zeekoe die nog meer op een mens leek dan de andere. Was dit wel een zeekoe? Ik ben toen heel hard geschrokken en naar huis gegaan. Morgen ben ik van plan Thomas te confronteren met wat ik gezien heb. Ik wil het gewoon niet geloven... Mijn Thomas... Ik hoop echt dat alles goed komt!
Slaap lekker dagboek!
Liefs,
Leonie
Donderdag 26-02-14
Lief dagboek,
Vanmiddag heb ik Thomas geconfronteerd over wat ik heb gezien in het laboratorium. Eerst reageerde hij een beetje zwijgzaam, daarna begon hij te ontkennen en had hij geen idee waarover ik praatte. Maar ik ben toch niet dom? Ik heb toch duidelijk gezien dat in de laatste pot geen zeekoe zat? Ik weet het echt niet meer.. Thomas en ik hebben verder deze avond niet meer met elkaar gepraat. Maar ik hoop dat hij inziet dat ik alles weet en bekent. Want mijn Thomas? Mijn man? Hoe kan hij zoiets gruwelijks doen? Ik kan het maar niet geloven. Maar stel dat Thomas niet bekent, stel dat hij nog steeds blijft ontkennen, moet ik dan naar de politie gaan? Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik heb genoeg informatie, waarmee ik Thomas zou kunnen aangeven. Maar durf ik het wel? En kan ik het wel? Pff, ik zou willen dat alles nooit gebeurd zou zijn. Dat ik een Thomas gewoon normaal met elkaar om zouden kunnen blijven gaan.. Help me toch lief dagboek, wat moet ik nu doen? Moet ik hem geloven? Of nog even wachten, misschien bekent ie dan alles vanzelf. Maar dan nog, dit is hartstikke strafbaar! Oh... Help me toch, lief dagboek.
Veel liefs,
Leonie
